„Piękności (…) Zawołałaś, krzyknęłaś, rozdarłaś głuchotę moją.
Zabłysnęłaś, zajaśniałaś jak błyskawica, rozświetliłaś ślepotę moją.
Rozlałaś woń, odetchnąłem nią – i oto dyszę pragnieniem Ciebie.
Skosztowałem – i oto głodny jestem, i łaknę.
Dotknęłaś mnie – i zapłonąłem tęsknotą za pokojem Twoim(…)”Św. Augustyn Wyznania, część pierwsza
Dnia 7 kwietnia 2013 roku w II niedzielę Wielkanocną, kiedy Kościół łaciński w swojej liturgii celebruje uroczystość Miłosierdzia Bożego, w Sanktuarium Przenajdroższej Krwi Chrystusa w Częstochowie, dwóch alumnów ze Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa KRZYSZTOF SUROWANIEC CPPS i MARCIN PAWLICKI CPPS przyjęło święcenia w stopniu diakonatu z rąk Jego Ekscelencji ks. bpa Antoniego Długosza.
Ten wzniosły i wyjątkowy dzień dla kleryków, ich rodzin oraz wszystkich Misjonarzy Krwi Chrystusa poprzedzony został pięciodniowymi rekolekcjami, które kandydatom do święceń wygłosił ks. Jarosław Jabłoński CPPS.
Na uroczystej Mszy świętej obecni byli wyżsi przełożeni ks. Prowincjał Franciszek Grzywa CPPS oraz Delegat prowincjała w Chorwacji ks. Ilia Grgić CPPS, licznie zgromadzeni współbracia, księża diecezjalni i zakonni, siostry zakonne oraz rodziny i przyjaciele nowych diakonów.
W homilii ksiądz biskup Antoni Długosz szczególnie zaakcentował postawę jaką w kościele powszechnym powinni przyjąć nowo wyświęceni diakoni, prosił aby ich oczy skierowane były na Chrystusa Sługę, aby ta postawa wybrzmiewała w ich życiu w sposób szczególny. Na koniec homilii ksiądz biskup zwrócił się bezpośrednio do kandydatów mówiąc o talentach, którymi zostali obdarzeni, aby ich nie zatracali, a wręcz przeciwnie, dzielili się nimi ze współbraćmi i wszystkimi ludźmi, których napotkają w swoim życiu. Ks. biskup Długosz wiedział doskonale czym interesują się kandydaci ponieważ kilka dni przed uroczystością poprosił, aby napisali o sobie przysłowiowych „kilka słów”.
Po uroczystej celebrze, wszyscy zaproszeni goście wspólnie zjedli przygotowany posiłek w domu prowincjalnym.
Warto wspomnieć czym charakteryzuje się posługa diakona w Kościele Rzymsko-Katolickim.
Jak podaje Vaticanum Secundum w Konstytucji Lumen gentium, 29 Diakoni, „umocnieni… łaską sakramentalną, w posłudze liturgii, słowa i miłości, służą Ludowi Bożemu w łączności z biskupem i jego kapłanami”
Diakonat jest pierwszym z trzech stopni sakramentu święceń. Warto pamiętać, że są to święcenia dla posługi a nie dla kapłaństwa (por. motu proprio Benedykta XVI „Omnium in mentem” z 2009 roku). W posłudze liturgicznej diakon sprawuje sakrament chrztu świętego i rozdaje Chrystusa eucharystycznego (diakon w przeciwieństwie do akolitów i świeckich szafarzy, jest już zwyczajnym szafarzem komunii świętej), czyta Ewangelię, głosi Słowo Boże, wypowiada intencje modlitwy powszechnej, zawsze usługuje kapłanowi, stojąc obok niego, sprawuje sakramentalia i przewodniczy obrzędom pogrzebu.
Strój liturgiczny diakona to stuła założona na skos przez lewe ramię, co symbolizuje tylko połowę wykonywanych obowiązków jakie może sprawować. Następnie dalmatyka, wkładana na stułę i albę. Jest to zaszczytna szata diakona usługującego Chrystusowi eucharystycznemu, ma kształt szerokiej koszuli przeciętej z dwóch stron o krótkich, szerokich rękawach, jej dwa pasy (na brzuchu i na plecach) symbolizują Stary i Nowy Testament. Diakon ślubuje biskupowi (w przypadku naszych diakonów jeszcze swojemu prawnie ustanowionemu przełożonemu) cześć i posłuszeństwo, a także celibat, czyli zobowiązanie do życia w bezżeństwie i czystości. Jest również zobowiązany do odmawiania Liturgii Godzin pod groźbą grzechu ciężkiego.
alumn Bartosz Feliga