Szkoła pokory jako przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia

Szko­ła pokory

(Od 24 listo­pa­da do 24 grudnia)

ZASADY:

1. Dro­ga poko­ry na tej zie­mi - to wej­ście do Kró­le­stwa Bożego.

2. Bez poko­ry wszyst­ko jest próż­no­ścią i urojeniem.

3. Razem z poko­rą zdo­bę­dziesz wszyst­kie inne cnoty.

4. Pozwól, aby poko­ra była two­ją sta­łą towa­rzysz­ką, a będziesz szczęśliwy.

5. Doświad­czysz dużo pocie­chy wewnętrz­nej, jeże­li wiel­ko­dusz­nie przyj­miesz upokorzenia.

6. Nie wpa­da w gniew i zgorzk­nie­nie, kto same­go sie­bie uwa­ża za małego.

7. Kto doświad­czy upo­ko­rze­nia na tej zie­mi - tego sam Bóg wywyż­szy w wieczności.

8. Kto w poko­ju ser­ca i pokor­nie przyj­mie wzgar­dę - zdo­bę­dzie nie­wy­obra­żal­ną wielkość.

9. Uświa­do­mie­nie sobie wła­snej głu­po­ty i nędzy jest lekar­stwem na pychę i zarozumiałość.

10. Roz­wa­ża­nie wła­snej nędzy i nico­ści daje dużo cier­pli­wo­ści w upokorzeniu.

11. Kto z pokor­ne­go ser­ca same­go sie­bie uni­ża, potra­fi odkryć war­tość drwi­ny i obrazy.

12. Kie­dy doświad­czasz nie­spra­wie­dli­wo­ści, pamię­taj, że z pro­chu jesteś stworzony.

13. Jeże­li nie umiesz prze­ba­czyć ura­zy, oka­zu­jesz wyraź­nie twój brak pokory.

14. Upo­ko­rze­nie jest bar­dzo cięż­kie dla tego, kto nie chce pamię­tać o swej nicości.

15. Owoc­ne dąże­nie do poko­ry to roz­wa­ża­nie wła­snej mało­ści w świe­tle wiel­ko­ści Boga.

16. Każ­de dobro w tobie to dar Boga.

17. Jak ośmie­lasz się liczyć na sie­bie, sko­ro wszyst­ko otrzy­ma­łeś jako dar Boga?

18. Moje życie prze­mi­ja, jestem jak popiół i dym, a jed­nak jest we mnie jesz­cze tyle pychy i zarozumiałości.

19. Przy­patrz się uważ­nie otwar­te­mu gro­bo­wi –będziesz znów pokorny.

20. Nie pole­gać na wła­snym zda­niu - to wyraz pokory.

21. Nigdy nie będzie praw­dzi­wie pokor­ny, kto same­go sie­bie za bar­dzo ceni i kocha.

22. Zno­sić wady innych, a nawet swo­je wła­sne - to owoc cał­ko­wi­te­go otwar­cia się na pokorę.

23. Słu­żyć każ­de­mu z rado­ścią - to owoc pra­gnie­nia pokory.

24. Kto uczci­wie dąży do poko­ry, niech sza­nu­je innych, ceniąc same­go sie­bie nisko.

25. Wyśmie­wa­nie innych i brak sza­cun­ku dla nich wypły­wa z prze­sad­nej pew­no­ści siebie.

26. Nie dener­wuj się, gdy popeł­nisz jakiś błąd –upo­ka­rzaj swo­je serce.

27. Dobroć Boża jest bar­dzo bli­ska pokor­ne­mu i skru­szo­ne­mu sercu.

28. Zwra­ca­nie uwa­gi nie wywo­łu­je obu­rze­nia u tego, kto posia­da pokorę.

29. Zaufa­nie Bogu, zamiast same­mu sobie, pogłę­bia pokorę.

30. Ser­cem i duszą poko­ry jest cześć i miłość Boga.

31. Podo­bać się Bogu zna­czy wię­cej niż ludz­kie uzna­nie i chwała.