Odpust św. Kaspra del Bufalo oraz Niedziela ku czci Krwi Chrystusa

„Głód słu­cha­nia sło­wa Pań­skie­go…”

Kolej­ny raz spo­tka­li­śmy się wraz ze Wspól­no­tą Krwi Chry­stu­sa z Płoc­ka, War­sza­wy, Legio­no­wa, Gar­wo­li­na oraz sym­pa­ty­ka­mi, by zna­leźć pod­czas odpu­stu prze­strzeń, kli­mat do słu­cha­nia Sło­wa Bożego. 

Pod­czas odpu­stu Świę­te­go Kaspra w naszym Domu pod­ję­li­śmy temat naszej wia­ry i jej ele­men­tów składowych. 

Dro­ga sied­miu prze­lań Krwi Chrystusa

Ks. Mariusz CPPS, pod­czas gło­szo­nej kon­fe­ren­cji pod­kre­ślił, że nasza wia­ra podob­na jest do domu, któ­ry ma fun­da­men­ty ścia­ny, dach jak rów­nież życie wewnętrz­ne. Wia­ra prze­cho­dzi przez fascy­na­cję, zdu­mie­nie, poboż­ność, by pro­wa­dzić nas do decy­zji wybo­ru życio­we­go, któ­ra naj­bar­dziej ure­al­nia się w kryzysach. 

Powo­łał się też na Ks. Mar­cyń­skie­go SAC, któ­ry w cza­so­pi­śmie „Nasz prąd” napi­sał, zwra­ca­jąc się do neo­pre­zbi­te­rów: „pozwól­cie sobie na jed­ną głu­po­tę, jed­ną a nie wię­cej, któ­rej poświę­ci­cie myśli, wolę uczu­cia, pra­gnie­nia…”. W swo­im arty­ku­le pytał Co jest tą głu­po­tą? Świę­ty Paweł napi­sał w jed­nym ze swo­ich listów: „Spodo­ba­ło się Bogu przez głup­stwo gło­sze­nia sło­wa zba­wić wie­rzą­cych”.

W trak­cie nasze­go świę­to­wa­nia mie­li­śmy tak­że oka­zję pojed­na­nia w Sakra­men­cie poku­ty. Jak co mie­siąc, poszli­śmy do sied­miu Sta­cji Prze­lań Krwi Chry­stu­sa. Sta­ra­li­śmy się poprzez nie odna­leźć Krew Pań­ską tęt­nią­cą w ota­cza­ją­cym nas świe­cie, ludziach i ich spra­wach, a tak­że otrzy­mać nową siłę i wzbu­dzić w sobie pra­gnie­nie słu­cha­nia sło­wa Bożego. 

Punk­tem kul­mi­na­cyj­nym nasze­go wspól­ne­go świę­to­wa­nia była Msza świę­ta, któ­rej prze­wod­ni­czył ks Mariusz CPPS. Kie­ru­jąc do wier­nych sło­wo pod­kre­ślił, że ludzie potrze­bu­ją pro­ro­ków takich jak św. Kasper, któ­rzy będą odczy­ty­wa­li potrze­by ludzi, a we Krwi Chry­stu­sa odnaj­dy­wa­li siłę. Zwień­cze­niem była moż­li­wość uczcze­nia reli­kwii św. Kaspra del Buf­fa­lo.

Ten wspól­ny czas reflek­sji w Oża­ro­wie kon­fron­to­wał nas i posta­wił przed wyzwa­niem: albo otwo­rzę się na Sło­wo i to Ono będzie czy­ni­ło ze mnie pro­ro­ka albo zamknę się na nie, pozba­wia­jąc źró­dła ducho­we­go życia.